Uhin grabitazionaleen bitartez: fikziozko narrazio liriko-birtuala.

1.

Hain hurbil,

hain urrun,

urteak igarotak

nigandik zerbait

zugana beti.

Zugan izatea

ezin izan naiz

hala ere.

Zure sarrera 

debekatzen zenidan.

Itxita geratu zinen

niretzako.

2.

Senak muga bilakatua,

ezinezko osoa bihurtuta.

Horretan ados ginen,

gaitza izango litzateke biontzako.

Norentzat txarrago?

Hori ez da inoz

argi izango.

Berdin dio.

Ezetz esan zenidan

ezina zelako.

3.

Dena den

betiko 

nindukezula

maiteko

gezur

ederra

izan zan.

Esaldi preziatua.
Errepikatu ezina.
Zeure hitzak:
'Adi egon, 

orain esango dizudana
behin bakarrik

esango dizut,
ez dizut inoiz
berriz esango'.
Behin betikoa.
Kito.
Zuk oparita.
Zure sakontasun urrunaz.
Ahaztezina.

4.

Mila gauza ezberdinak

adierazi lezazkeen

"maite" harek.

Beranduegi,

(agian ez oraindik?)

sumatu,

susmatu,

asmatu,

eta azkenean

ulertu nuen

eta konturatu nintzen

gauza xume batez:

zein zen zentzu

zuzena,

edo egokiena,

edo logikoena,

betiko 

ahal izaten zen bakarra,

une hartatik,

giro hartatik,

abagune hartatik,

zoramen itzel

baina ezinbesteko

eta madarikatu hartatik

entzuna,

non eta 

'maite' eta 'beti'

hainbeste gauza ezberdinak

adierazi lezazketen.

5.

Baina 

zentzu bat bakarra

eta behin bakarrik

ez zen izan orduantxe 

aipatu ezinik,

adierazi zezakela,

benetan betiko,

gizalegez

baina ausardiaz,

'ezer'

eta

'inoiz ez'.

6.

Zeren guztia benetan ezina zen, 

eta orduan oraindik 

sentimenduak zor astuna.

Ezetzak 

gehiegi mindu gabe emateko

bide bat asmatzea 

beharrezkoa izaten zen.

Lehertu gabe,

beste aro ezezagun batzuk,

gogor edo arinak,

bizitzen jarraitzeko

premia zinez ezinbestekoa

eta behar nabarmena

agertu zirelako,

eta gure bitartean

alde bukaezina

sortu zan,

urtargiek urrundu,

aro geologikoek aldendu,

adin kosmologikoek 

banandu gintuzten.

7.

Ordutik orain arte,

gure uhin grabitazionaleen

bitartez,

nahiz eta makal eta bakanak izan

eta oso gutxitan,

nekez sumatzen diogu

elkarri.

@fga51